Byliśmy żołnierzami...

Seji

DZIEŃ JAK CO DZIEŃ

Konwój Militarnej Sieci Valkiria powoli, jak gdyby od niechcenia, przemierzał sektor 44. Tysiące idących jeden za drugim statków stanowiło niepowtarzalny widok. Wzdłuż kolumny co chwilę śmigały eskortowce, omiatając zimną pustkę kosmosu czujnikami dalekiego zasięgu.
W środku konwoju, otoczony przez chmurę automatycznych sond, sunął okręt flagowy NSS Sarmata, pomalowany zgodnie z najnowszymi trendami floty kosmicznej na lśniący zielony kolor. Sto dwadzieścia pokładów, dwanaście tysięcy osób załogi, piętnaście sekcji bojowych - najpotężniejszy okręt floty od czasów NSS Valhalla, złomowanego - przy licznych protestach załogi wysłanej na wcześniejszą emeryturę - dwa lata temu.

Gwałtowne łomotanie do drzwi wyrwało Admirała A. z poobiedniej drzemki.
- Wejść! - rzucił zaspanym głosem i nie otwierając oczu wymacał okulary leżące na małym stoliku obok łóżka.
W drzwiach stanął młody szeregowy i natychmiast wyprężył się jak struna.
- Melduję posłusznie, Panie Admirale, że Pułkownik S. znowu szaleje!
- Do stu tysięcy beczek egzorcyzmowanych poltergeistów! - zaklął admirał znany z obrazowych porównań i jeszcze bardziej malowniczych wulgaryzmów. - O co mu znowu chodzi? Zupa była za słona, czy jak?
- Melduję posłusznie, że nie. Tym razem to komandor C. Jak panu wiadomo, zaczął on tworzyć słownik mowy napotkanej przez nas ostatnio obcej rasy.
- I co? S. znów przypieprza się do tłumaczenia? - Admirał ziewnął. To wszystko powoli zaczynało być nudne.
- Nie, panie Admirale. Kolor wstążek na zakładki do słownika mu się nie podoba.
- A żeby go.... Za pięć minut będę na mostku. Odmaszerować!
- Tak jest! - szeregowy stuknął obcasami, wykonał w tył zwrot i wybiegł na korytarz, trzaskając za sobą drzwiami.

- To nie może być zielone! - darł się Pułkownik S. tak, że słychać go było w każdym zakamarku okrętu.
- To mój słownik i zrobię go jak chcę! - Komandor C. wyraźnie zapomniał, że z podkomendnymi się nie dyskutuje i ciągnął kłótnię już dobre kilkanaście minut ku uciesze licznie zgromadzonej na mostku załogi.
- Czytelnicy uznają to za brak gustu! Robisz to profesjonalnie czy nie? Dobre kolory to czarny i fioletowy! - S. zamachał C. przed oczami kawałkiem tasiemki w kolorze lila.
- W żadnym razie! To będzie syfnie wyglądać! - Komandor wyrwał pułkownikowi materiał i odrzucił w kąt.
- Syfna to będzie okładka ze sztucznej skóry! Teraz modne są okładziny naturalne, najlepiej z daniela.
- A skąd ja ci daniela wyciągnę?
- Nie obchodzi mnie to. Rób coś dobrze, albo wcale.
- A spier... - miał już rzucić Komandor, zapominając o szacunku dla własnej szarży i powadze munduru, gdy bosmański gwizdek oznajmił wejście oficera na mostek. Obaj dyskutanci natychmiast stanęli na baczność.

- A teraz wyjaśnijcie mi - Admirał A. podniósł do góry rękę, uprzedzając o ułamek sekundy próbę zabrania głosu przez obu oficerów na raz - co tu się do jasnej cholery dzieje? Komandor A., może pani mi to wyjaśni - zwrócił się do pani oficer stojącej obok stanowiska kierowania ogniem.
A. wolnym krokiem podeszła do Admirała, stuknęła obcasami i zasalutowała. Po czym poczęła obchodzić wkoło wciąż stojących na baczność żołnierzy.
- Komandor C., jak wiadomo, tworzy słownik napotkanej przez nas rasy Corellów. - zaczęła przedstawiać istotę sporu - Pułkownik S. ma wątpliwości, co do estetyki publikacji.
- Jakie wnioski? - Admirał wykonał ruch, jakby chciał poprawić pas z uczepioną do niego szablą. Po chwili jednak zreflektował się i otrzepał jedynie poły kurtki. Szabla wraz z nadjedzonym przez mole kontuszem od dawna kurzyła się w kufrze wciśniętym pod koję.
- Te same, co zwykle. Nuda. - Komandor A. elegancko zasłoniła usta i dyskretnie ziewnęła. - Myślę, że szorowanie kambuza dobrze by im zrobiło.
- A wy co macie do powiedzenia? - Admirał zwrócił się do oficerów.
- Pułkownik S. nie ma pojęcia o estetyce! - wybuchł Komandor C. - On by się tylko przypieprzał do wszystkiego, co się rusza! Ja bym go...
- Sam się przypieprzasz, ignorancie! - wrzasnął Pułkownik. - Poradziłem ci, żeby wydać na papierze, a nie na nośniku holo? Źle było? Dobrze! A ty teraz chcesz jakieś bzdurne kolory w to powpychać! Może jeszcze zielony jak stateczki, co? Żeby się słownik na polu golfowym gubił?!
- Gdzie ty tu masz pole golfowe?!
- Znajdzie się! Myśl praktycznie!
- Tu nie ma pól golfowych!
- Zaraz jedno zrobię w mesie. Punkt dla mnie!
- No chyba w mesie na barce węglowej!
- Myślisz, że jak jesteś wyższy stopniem i kierujesz jakąś bzdurną komandorią filologiczną, to ci wszystko wolno?
- A ty wyobrażasz sobie, że kim jesteś? Nędzny zapowiadacz grafika zmiany warty!
- Bez tej zmiany warty już dawno twój słownik szpiedzy z Cechu by podebrali!
- Sam sobie poradzę!
- A to sobie radź! Wała dostaniesz, a nie poradę następnym razem. Zresztą, co będę niańczył takiego. Dorwał się do władzy i szaleje. Admirale, odchodzę!
- A idź! - Komandor machną ręką w stronę grodzi. - Otworzyć śluzę!
- Tak? Zdekompresować mostek! Co będę sam się gdzieś włóczył. - Pułkownik pokazał na bosmana, który wielkimi jak spodki oczami obserwował całe zajście.
- Nie zapomnieliście o czymś? - Admirał z najwyższym trudem starał się zachować spokój.
- Nie przeszkadzaj! - wydarł się S. - Tego dzieciaka ktoś powinien wreszcie nauczyć rozumu! Bo inaczej też będzie się do myśliwca z żelastwem u pasa pakował, ja ci hermetyczni kretyni z Dziewięćdziesiątej Piątej!
- Sam jesteś kretynem! - C. niemal wychodził już z siebie. - Co masz do 95? Równe chłopaki, mało razy z nimi piłeś?
- Są równi i równiejsi!
- Jesteś głupi!
- Załatwię ci obniżkę żołdu!
- To ja tobie!
- Znałem admirała, zanim ciebie wzięli do wojska!
- Ale ja zaszedłem wyżej!
- Robieniem durnych podręczników translatorskich!
- Ja ci dam durnych!

Admirał A. chwilę jeszcze przysłuchiwał się skaczącym sobie do oczu oficerom, po czym wskazał na Komandor A. Ta z gracją wyciągnęła broń z kabury i wymierzyła w Pułkownika.
- Bang - powiedziała Komandor A. - Bang - powiedział pistolet.
S. zwalił się na ziemię.
- Bang - powiedziała jeszcze czyjaś broń. C. padł na zimną posadzkę mostku.
Admirał odwrócił się. Za nim stał Komandor Cz. Z lufy jego miotacza unosiła się wąska nitka dymu.
Cz. wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Obaj byli siebie warci, Admirale. A teraz wraz z Kontradmirałem Y. zadbamy o to, by żołnierze wynieśli coś z tego zajścia.
- Ale ty jesteś głupi - rzucił Y. wstając od konsoli cenzorskiej kontrolującej przepływ informacji na okręcie. - Po jaka cholerę go zabiłeś? Nie będzie można udostępnić tego zdarzenia MSV. Morale spadnie.
- Głupi to jest twój panel cenzora i jego morale - odciął się Komandor.
- No chyba żartujesz...

Admirał A. odwrócił się na pięcie i wrócił do kajuty. Spod łóżka, krztusząc się kurzem, wyciągnął stary, drewniany kufer. Z jego wnętrza wyjął zawiniętą w naoliwione szmaty szablę. Był wychowankiem starej, dobrej szkoły oficerskiej, której motto brzmiało: Czasem nie warto marnować amunicji.

***
Napisalem to chyba w 30 minut i poslalem na konkurs pod pseudonimem ;). Nawet jakies wyroznienie dostalem czy cos :P.

harvezd

:D

Podoba mi sie.

nasstar

dobre, dobre:D:D Ma ktos jeszcze jakies fajne teksty?:) Wrzucac je wrzucac:)

Seji

Pare cytatow jest z zycia wzietych ;).

nasstar

:) domyśliłem sie:)

Gość

A niniejszym tekstem Seji jako szeregowy Summer zdobył którąś nagrodę w jednym z konkursów V-literackich.

Morgana

J

autojacek

Melfka

Seji

Ech. Tylko Agenie wolno bylo, a wy to uzurpatorzy byliscie ;).
W kazdym razie BANG Ageny jest kanoniczne ;).

Ekelmann

Fakt. Nikt nie potrafi robić BANG tak jak Agena :)